Μπορούμε τελικά ως κοινωνία πολιτών να εφαρμόσουμε τους νόμους που ψηφίζουμε, να πετύχουμε τους στόχους που θέτουμε και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και την υγεία των παιδιών μας από την καπνιστική επιδημία;
Μπορούμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας ή θα συνεχίσουμε να επιτρέπουμε σε συγκεκριμένα συμφέροντα να μας επιβάλλουν πόσο και πώς θα ζήσουμε;
Ο διάλογος που εξελίσσεται για τους λεγόμενους καπνοφύλακες, για τα πρόστιμα και τα υποτιθέμενα παραθυράκια του νόμου είναι σημαντικός, αλλά δεν αγγίζει την ουσία της τομής που επιχειρεί το υπουργείο Υγείας.
Είναι καιρός πια να συνειδητοποιήσουμε σε αυτό τον τόπο ότι δεν χρειαζόμαστε «καπνοφύλακες» για να προστατέψουμε αναφαίρετα δικαιώματά μας. Είναι καιρός να καταλάβουμε ως κοινωνία ότι εάν θέλουμε να κατακτήσουμε τις προκλήσεις του 21ου αιώνα πρέπει πάνω απ’ όλα να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στο τι μπορούμε να πετύχουμε με τη συμμετοχή μας. Ο κυνισμός της παλιάς Ελλάδας που ενσαρκώνεται στη φράση «τίποτα δεν εφαρμόζεται σε αυτό τον τόπο» και που βρίσκει τις ρίζες του στο ραγιαδισμό της οθωμανικής εποχής προκαλεί εξ ορισμού την έλευση κάθε είδους καπνοφυλάκων.
Η συλλογιστική της μιζέριας είναι απλή. Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε, επομένως χρειαζόμαστε τον κρατικό Λεβιάθαν για να μας βάλει στη θέση μας.
Ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος όμως δεν μπορεί να επιβληθεί και να εφαρμοσθεί με την κρατική καταστολή. Καμία μεγάλη αλλαγή δεν μπορεί να επιβληθεί από το κράτος χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών. Οι ελεγκτικές και κατασταλτικές αρχές δεν μπορούν να βρίσκονται παρούσες κάθε στιγμή που ένας ασυνείδητος γονιός επιβαρύνει την υγεία των παιδιών του με τον καπνό του ή τη στιγμή που ο καθένας από εμάς θα ανάψει τσιγάρο στη δουλειά αγνοώντας το αναφαίρετο εργασιακό δικαίωμα του συνεργάτη του.
Από εμάς εξαρτάται η αλλαγή. Η κληρονομιά που αφήνει πίσω της η αντικαπνιστική νομοθεσία είναι μία κληρονομιά για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό μας. Με το δεδομένο ότι κάθε χρόνο χάνουμε σε αυτό τον τόπο 20.000 ζωές από το κάπνισμα και ότι από την εφαρμογή του νόμου περιμένουμε να έχουμε μείωση των καπνιστών κατά 20% με 30% αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος είναι η πιο σημαντική πρωτοβουλία που έχει παρθεί ποτέ σε αυτή τη χώρα για την πρόληψη και την προστασία της δημόσιας υγείας.
Σε αυτό τον τόπο, από την αρχαιότητα έως σήμερα έχουμε κάνει μια σειρά από επαναστάσεις. Επαναστάσεις για τον πολιτισμό που άλλαξαν τη ροή της ιστορίας, επαναστάσεις για την ανεξαρτησία μας, για τη δημοκρατία. Δεν αξίζει να κάνουμε και μία μικρή επανάσταση για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας;
Οταν βγάλουμε τους «καπνοφύλακες» από το μυαλό και τη συλλογιστική μας, τότε θα τα καταφέρουμε και με το τσιγάρο. Βάζω στοίχημα ότι θα τα καταφέρουμε.
* Ο κ. Αλ. Ζορμπάς είναι Συντονιστής Μονάδας Στρατηγικής και Πολιτικών Υγείας, υπεύθυνος για το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για το Κάπνισμα.
kathimerini.gr
Μπορούμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας ή θα συνεχίσουμε να επιτρέπουμε σε συγκεκριμένα συμφέροντα να μας επιβάλλουν πόσο και πώς θα ζήσουμε;
Ο διάλογος που εξελίσσεται για τους λεγόμενους καπνοφύλακες, για τα πρόστιμα και τα υποτιθέμενα παραθυράκια του νόμου είναι σημαντικός, αλλά δεν αγγίζει την ουσία της τομής που επιχειρεί το υπουργείο Υγείας.
Είναι καιρός πια να συνειδητοποιήσουμε σε αυτό τον τόπο ότι δεν χρειαζόμαστε «καπνοφύλακες» για να προστατέψουμε αναφαίρετα δικαιώματά μας. Είναι καιρός να καταλάβουμε ως κοινωνία ότι εάν θέλουμε να κατακτήσουμε τις προκλήσεις του 21ου αιώνα πρέπει πάνω απ’ όλα να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στο τι μπορούμε να πετύχουμε με τη συμμετοχή μας. Ο κυνισμός της παλιάς Ελλάδας που ενσαρκώνεται στη φράση «τίποτα δεν εφαρμόζεται σε αυτό τον τόπο» και που βρίσκει τις ρίζες του στο ραγιαδισμό της οθωμανικής εποχής προκαλεί εξ ορισμού την έλευση κάθε είδους καπνοφυλάκων.
Η συλλογιστική της μιζέριας είναι απλή. Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε, επομένως χρειαζόμαστε τον κρατικό Λεβιάθαν για να μας βάλει στη θέση μας.
Ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος όμως δεν μπορεί να επιβληθεί και να εφαρμοσθεί με την κρατική καταστολή. Καμία μεγάλη αλλαγή δεν μπορεί να επιβληθεί από το κράτος χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών. Οι ελεγκτικές και κατασταλτικές αρχές δεν μπορούν να βρίσκονται παρούσες κάθε στιγμή που ένας ασυνείδητος γονιός επιβαρύνει την υγεία των παιδιών του με τον καπνό του ή τη στιγμή που ο καθένας από εμάς θα ανάψει τσιγάρο στη δουλειά αγνοώντας το αναφαίρετο εργασιακό δικαίωμα του συνεργάτη του.
Από εμάς εξαρτάται η αλλαγή. Η κληρονομιά που αφήνει πίσω της η αντικαπνιστική νομοθεσία είναι μία κληρονομιά για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό μας. Με το δεδομένο ότι κάθε χρόνο χάνουμε σε αυτό τον τόπο 20.000 ζωές από το κάπνισμα και ότι από την εφαρμογή του νόμου περιμένουμε να έχουμε μείωση των καπνιστών κατά 20% με 30% αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος είναι η πιο σημαντική πρωτοβουλία που έχει παρθεί ποτέ σε αυτή τη χώρα για την πρόληψη και την προστασία της δημόσιας υγείας.
Σε αυτό τον τόπο, από την αρχαιότητα έως σήμερα έχουμε κάνει μια σειρά από επαναστάσεις. Επαναστάσεις για τον πολιτισμό που άλλαξαν τη ροή της ιστορίας, επαναστάσεις για την ανεξαρτησία μας, για τη δημοκρατία. Δεν αξίζει να κάνουμε και μία μικρή επανάσταση για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας;
Οταν βγάλουμε τους «καπνοφύλακες» από το μυαλό και τη συλλογιστική μας, τότε θα τα καταφέρουμε και με το τσιγάρο. Βάζω στοίχημα ότι θα τα καταφέρουμε.
* Ο κ. Αλ. Ζορμπάς είναι Συντονιστής Μονάδας Στρατηγικής και Πολιτικών Υγείας, υπεύθυνος για το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για το Κάπνισμα.
kathimerini.gr