Σε κάθε συζήτηση για τη μετανάστευση αναπόφευκτα επέρχεται η σύγκριση για το δικό μας αντίστροφο ρεύμα της περιόδου 1950-1970.
Ηταν τότε που Ελληνες κυνηγημένοι από τη φτώχεια, έπαιρναν τον δρόμο για τα ξένα και ζούσαν τον δικό τους Γολγοθά, μέχρι να προσαρμοστούν και να προκόψουν. Η συζήτηση, συνήθως, καταλήγει με ένα αφορισμό: «Ναι, αλλά οι δικοί μας γκασταρμπάιντερ συμπεριφέρονταν διαφορετικά».
Αυτό το συμπέρασμα, αν και εμπεριέχει σπέρμα ρατσισμού, είναι αληθές. Οι «δικοί μας» πραγματικά «συμπεριφερόταν διαφορετικά». Το ερώτημα είναι «γιατί;» Είναι το ελληνικό DNA που εμπεριέχει το γονίδιο της κόσμιας συμπεριφοράς; Αν ναι, τότε γιατί αυτό εκδηλώνεται μόνο στα ξένα και όχι στην οδό Σταδίου, όπου οι μούντζες πάνε κι έρχονται;
Στις 3 Φεβρουαρίου του 2006 μια ισλαμιστική οργάνωση διοργάνωσε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία της Δανίας στο Λονδίνο για τα επίμαχα σκίτσα του Μωάμεθ. Τα πλακάτ των κουκουλοφόρων φονταμενταλιστών ήταν φρικτά: «Σφάξτε όσους περιπαίζουν το Ισλάμ», «Αποκεφαλίστε όσους προσβάλλουν τον Αλλάχ», «Στον διάβολο η ελευθερία», «Ευρώπη θυμήσου την 11η Σεπτεμβρίου» κι άλλα τέτοια ανατριχιαστικά. Ομως, σ’ αυτή τη διαδήλωση δεν έγινε το παραμικρό επεισόδιο. Δεν ρίχτηκε ούτε μία πέτρα, δεν άναψε καμιά φωτιά, δεν έσπασε ούτε μία τζαμαρία. Αντιθέτως, στην διαδήλωση της Αθήνας την περασμένη Παρασκευή –παρ’ όλο που είχε μια παρόμοια αφορμή, την προσβολή ενός ισλαμικού συμβόλου– δεν υπήρχαν φρικιαστικά συνθήματα, αλλά έγιναν πολλά επεισόδια. Πέτρες εκτοξεύθηκαν, τζαμαρίες έσπασαν, φωτιές άναψαν. Η διαδήλωση του Μάη ήταν ένας Δεκέμβρης σε μικρογραφία.
Βλέπουμε λοιπόν δύο διαδηλώσεις ομόδοξων με την ίδια σχεδόν αφορμή και διαφορετικά αποτελέσματα. Η διαδήλωση του Λονδίνου ήταν πολύ βρετανική (οξύς λόγος, χωρίς επεισόδια) και η διαδήλωση της Αθήνας ήταν τυπική ελληνική: κατέληξε σε μπάχαλο.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και οι μετανάστες που δεν ενσωματώνονται προσαρμόζουν σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά τους στη χώρα υποδοχής των. Οι Ελληνες μετανάστες κουβαλούσαν μεν τη διακριτή ταυτότητά τους, αλλά αντιθέτως με ό,τι έκαναν στη χώρα τους, δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα πετάξουν σκουπίδια στους δρόμους. Ο νόμος εφαρμοζόταν αυστηρά και για γηγενείς και για μετανάστες. Αντιθέτως, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου βασιλεύει η χαμηλή ανομία, οι μετανάστες προσαρμόζονται ανάλογα, εντείνοντας τα προβλήματα. Τα δικά τους σκουπίδια στους δρόμους δεν είναι διαφορετικά από τα δικά μας· απλώς τα αυξάνουν. Η δική τους ανομία προστίθεται στη διάχυτη δική μας ανομία.
Γι’ αυτό πολλά από τα προβλήματα της μετανάστευσης θα λυθούν αν αρχίσουμε να εφαρμόζουμε τους νόμους. Οχι μόνο για τις πράξεις των μεταναστών, αλλά πρωτίστως των γηγενών.
Του Πασχου Μανδραβελη / kathimerini.gr
Ηταν τότε που Ελληνες κυνηγημένοι από τη φτώχεια, έπαιρναν τον δρόμο για τα ξένα και ζούσαν τον δικό τους Γολγοθά, μέχρι να προσαρμοστούν και να προκόψουν. Η συζήτηση, συνήθως, καταλήγει με ένα αφορισμό: «Ναι, αλλά οι δικοί μας γκασταρμπάιντερ συμπεριφέρονταν διαφορετικά».
Αυτό το συμπέρασμα, αν και εμπεριέχει σπέρμα ρατσισμού, είναι αληθές. Οι «δικοί μας» πραγματικά «συμπεριφερόταν διαφορετικά». Το ερώτημα είναι «γιατί;» Είναι το ελληνικό DNA που εμπεριέχει το γονίδιο της κόσμιας συμπεριφοράς; Αν ναι, τότε γιατί αυτό εκδηλώνεται μόνο στα ξένα και όχι στην οδό Σταδίου, όπου οι μούντζες πάνε κι έρχονται;
Στις 3 Φεβρουαρίου του 2006 μια ισλαμιστική οργάνωση διοργάνωσε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία της Δανίας στο Λονδίνο για τα επίμαχα σκίτσα του Μωάμεθ. Τα πλακάτ των κουκουλοφόρων φονταμενταλιστών ήταν φρικτά: «Σφάξτε όσους περιπαίζουν το Ισλάμ», «Αποκεφαλίστε όσους προσβάλλουν τον Αλλάχ», «Στον διάβολο η ελευθερία», «Ευρώπη θυμήσου την 11η Σεπτεμβρίου» κι άλλα τέτοια ανατριχιαστικά. Ομως, σ’ αυτή τη διαδήλωση δεν έγινε το παραμικρό επεισόδιο. Δεν ρίχτηκε ούτε μία πέτρα, δεν άναψε καμιά φωτιά, δεν έσπασε ούτε μία τζαμαρία. Αντιθέτως, στην διαδήλωση της Αθήνας την περασμένη Παρασκευή –παρ’ όλο που είχε μια παρόμοια αφορμή, την προσβολή ενός ισλαμικού συμβόλου– δεν υπήρχαν φρικιαστικά συνθήματα, αλλά έγιναν πολλά επεισόδια. Πέτρες εκτοξεύθηκαν, τζαμαρίες έσπασαν, φωτιές άναψαν. Η διαδήλωση του Μάη ήταν ένας Δεκέμβρης σε μικρογραφία.
Βλέπουμε λοιπόν δύο διαδηλώσεις ομόδοξων με την ίδια σχεδόν αφορμή και διαφορετικά αποτελέσματα. Η διαδήλωση του Λονδίνου ήταν πολύ βρετανική (οξύς λόγος, χωρίς επεισόδια) και η διαδήλωση της Αθήνας ήταν τυπική ελληνική: κατέληξε σε μπάχαλο.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και οι μετανάστες που δεν ενσωματώνονται προσαρμόζουν σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά τους στη χώρα υποδοχής των. Οι Ελληνες μετανάστες κουβαλούσαν μεν τη διακριτή ταυτότητά τους, αλλά αντιθέτως με ό,τι έκαναν στη χώρα τους, δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα πετάξουν σκουπίδια στους δρόμους. Ο νόμος εφαρμοζόταν αυστηρά και για γηγενείς και για μετανάστες. Αντιθέτως, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου βασιλεύει η χαμηλή ανομία, οι μετανάστες προσαρμόζονται ανάλογα, εντείνοντας τα προβλήματα. Τα δικά τους σκουπίδια στους δρόμους δεν είναι διαφορετικά από τα δικά μας· απλώς τα αυξάνουν. Η δική τους ανομία προστίθεται στη διάχυτη δική μας ανομία.
Γι’ αυτό πολλά από τα προβλήματα της μετανάστευσης θα λυθούν αν αρχίσουμε να εφαρμόζουμε τους νόμους. Οχι μόνο για τις πράξεις των μεταναστών, αλλά πρωτίστως των γηγενών.
Του Πασχου Μανδραβελη / kathimerini.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου