Η υπόσχεση για περισσότερη αδρεναλίνη ωθεί ολοένα περισσότερους να επιλέγουν για τουρισμό χώρες υψηλού κινδύνου
Πάσχα στη Βαγδάτη; Οδοιπορικό στα βουνά του Αφγανιστάν; Τι θα λέγατε για μια κρουαζιέρα με ιστιοπλοϊκό στα ανοιχτά της Σομαλίας; Οσο και αν ακούγεται περίεργο, ο τουρισμός του τρόμου έχει γίνει μόδα στην Ευρώπη. Τα τουριστικά γραφεία βρίσκουν όλο και περισσότερους ταξιδιώτες που είναι πρόθυμοι να ανεβάσουν την αδρεναλίνη τους στα ύψη κάνοντας διακοπές στις πιο επικίνδυνες γωνιές του πλανήτη.
Τον αποκαλούν «ακραίο τουρισμό» (extreme tourism) ή τουρισμόσοκ (shock tourism), και είναι ένα νέο είδος ταξιδιωτικού «πακέτου». Βασίζεται στην επίσκεψη επικίνδυνων τοποθεσιών, είτε αυτές περιλαμβάνουν φυσικούς κινδύνους (βουνά, ζούγκλες, ερήμους, σπηλιές και πάει λέγοντας) είτε εμπόλεμες ζώνες, περιοχές όπου ζουν εχθρικές φυλές ή γειτονιές πόλεων όπου κυριαρχούν συμμορίες. Κοινό στοιχείο; Η υπόσχεση για περισσότερη αδρεναλίνη, το φυσικό διεγερτικό που τόσο άμεσα συνδέεται με την αίσθηση του κινδύνου.
Ποιοι είναι λοιπόν οι πιο δημοφιλείς προορισμοί του τρόμου; Αν σας αρκούν οι φυσικές δοκιμασίες, ίσως προτιμήσετε τις χώρες της Λατινικής Αμερικής (την «Κορδιγιέρα» του Περού, τις άνυδρες ερήμους της Χιλής, τις «πάμπας» της Αργεντινής) ή τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, όπου ακόμη και θέατρα ολοκληρωτικής οικολογικής καταστροφής (όπως το Τσερνόμπιλ ή η λίμνη Αράλη) έχουν μετατραπεί σε extreme προορισμούς.
Ακόμη και αυτοί οι κίνδυνοι όμως δεν αρκούν: ορισμένοι ατρόμητοι ταξιδιώτες δεν διστάζουν να ταξιδέψουν για «τρέκινγκ» ή αναρρίχηση σε άγριους τόπους όπως το φλεγόμενο Βόρειο Πακιστάν- ενώ άλλοι σπεύδουν με ενθουσιασμό για διακοπές σε μέρη όπως η Βαγδάτη του Ιράκ, το Μεντεγίν των «βαρόνων ναρκωτικών» της Κολομβίας και τα πειρατικά λιμάνια της Σομαλίας.
Οι ταξιδιώτες αυτής της κατηγορίας δεν δίνουν δεκάρα για τις ταξιδιωτικές οδηγίες των κυβερνήσεών τους, που προειδοποιούν τους πολίτες να αποφεύγουν συγκεκριμένα «καυτά σημεία» του πλανήτη. Βοηθούν σε αυτό και τα ίδια τα «extreme» ταξιδιωτικά πρακτορεία, που δεν διστάζουν να διαβεβαιώσουν τους υποψήφιους πελάτες τους ότι οι οδηγίες αυτές είναι υπερβολικές, «υπερπροστατευτικές» και μεγαλοποιούν ανύπαρκτους κινδύνους. Τονίζουν μάλιστα ότι δεν θα διοργάνωναν αυτές τις εκδρομές αν οι ταξιδιώτες διέτρεχαν πραγματικό κίνδυνο- κάτι που δεν είναι αλήθεια.
Στην πραγματικότητα ο «τουρισμός-σοκ» δεν προσφέρει μόνο αδρεναλίνη στους ταξιδιώτες, αλλά και σημαντικά κέρδη στους διοργα νωτές- αφού συχνά ένα τέτοιο ταξίδι σε επικίνδυνο «εναλλακτικό προορισμό» κοστίζει μια μικρή περιουσία. Οι πελάτες αυτοί μάλιστα είναι διατεθειμένοι να υποστούν πολύ μεγαλύτερη ταλαιπωρία και να απολαύσουν πολύ λιγότερες υπηρεσίες σε σχέση με τους συνηθισμένους τουρίστες.
Και όμως, οι περισσότεροι γυρίζουν πίσω ενθουσιασμένοι. Ο Αμερικανός Πολ Κλάμερ, ο οποίος έγραψε τον ταξιδιωτικό οδηγό του Lonely Ρlanet για το Αφγανιστάν, δεν βλέπει την ώρα να ξανακάνει ορειβασία κοντά στα κρησφύγετα των Ταλιμπάν. «Τα μέσα ενημέρωσης δεν δείχνουν τη φυσική ομορφιά των λιμνών και των βουνών του Αφγανιστάν.Στο πέρασμα του Χάιμπερ στα σύνορα με το Πακιστάν είδα πολλούς ταξιδιώτες με σακίδια στους ώμους.Εδειχναν πολύ χαρούμενοι που είχαν θεωρήσει τα διαβατήριά τους για το Αφγανιστάν» λέει.
«Οσο για την Καμπούλ, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι τα αυτοκίνητα που πετάγονται από παντού» στην «ήσυχη κατά τα άλλα», όπως του φάνηκε, αφγανική πρωτεύουσα.
Ας λένε ό,τι θέλουν οι αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας για το Αφγανιστάν και τη Σομαλία. Οι ριψοκίνδυνοι ταξιδιώτες προτιμούν ακριβώς αυτές τις περιοχές για να σπάσουν τη μονοτονία της ζωής στην πόλη και να νιώσουν την ανατριχίλα του πραγματικού κινδύνου.
«Η Σομαλία είναι ένα θαυμάσιο μέρος,με απέραντες παρθένες εκτάσεις» γράφει στην ιστοσελίδα του υπουργείου Τουρισμού της Σομαλίας ένας από τους «γενναίους» τουρίστες που πέρασε 10 ημέρες εκεί, χωρίς, όπως λέει, να δει «κανέναν από αυτούς τους φοβερούς πειρατές».
«Σε κάποιες περιπτώσεις οι Αρχές υπερβάλλουν στην προσπάθεια να προστατεύσουν τους πολίτες τους» εκτιμά ο Μπερνάρ Ζακεμάρ, διευθυντής της εταιρείας παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών Securite Sans Frontieres (Ασφάλεια Χωρίς Σύνορα) στη Γαλλία.
«Το υπουργείο Εξωτερικών απέτρεπε τους τουρίστες να ταξιδέψουν στη Σρι Λάνκα, ενώ στην πραγματικότητα μόνο όσοι βρίσκονταν στις βόρειες περιοχές διέτρεχαν κίνδυνο» λέει σχετικά με τις οδηγίες που είχαν εκδοθεί το περασμένο φθινόπωρο, όταν οι αντάρτες Τίγρεις των Ταμίλ σκορπούσαν τον τρόμο στη χώρα.
«Οταν οι συμπατριώτες μας συναντούν δυσκολίες σε μια χώρα,είμαστε υποχρεωμένοι να οργανώσουμε τον επαναπατρισμό τους» απαντά εκπρόσωπος του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών, που δεν βρίσκει καθόλου παράλογες τις ταξιδιωτικές οδηγίες που εκδίδει το Κε ντ΄ Ορσέ.
Ενας τουρίστας στο μεταπολεμικό Ιράκ
ΠΑΡΙΣΙ. Ο βρετανός συνταξιούχος Γκόρντον Μουρ έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις οδηγίες του Φόρεϊν Οφις για να γίνει ένας από τους πρώτους ανθρώπους που ταξίδεψε ως τουρίστας στο Ιράκ μετά τον πόλεμο του 2003.
«Ολοι μού έλεγαν ότι είμαι εντελώς τρελός που πήγα εκεί. Ακόμη κι εγώ δεν το πίστευα. Τσιμπούσα τον εαυτό μου για να δω αν ήμουν ξύπνιος όταν πάτησα το πόδι μου στο Ιράκ. Πέρασα όμως θαυμάσια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο βράδυ που είδα το ηλιοβασίλεμα στις όχθες του Τίγρη» λέει ο 75χρονος. Ομολογεί βεβαίως ότι ανησυχούσε περισσότερο για τους πυροβολισμούς που τον ξυπνούσαν μέσα στη νύχτα παρά για τα ενοχλητικά κουνούπια. «Πάντως δεν ένιωσα καθόλου φόβο, δεν άκουσα κανέναν να με απειλεί τόσες ημέρες που βρισκόμουν εκεί».
Μετά το Ιράκ συνέχισε να ταξιδεύει σε «επικίνδυνες ζώνες», όπως το Ιράν, φτάνοντας ως το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. «Ο μόνος λόγος που δεν έχω πάει ακόμη στη Βόρεια Κορέα είναι ότι δεν βρίσκω παρέα» λέει.
tovima.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου